Ik vierde afgelopen weekend mijn 37e jaar op deze aardbol, omringd door mijn favoriete heerlijke wilde vriendinnen (ja dat zijn ze hieronder), mijn man en onze kids en jezus, wat deed dat deugd.
Het was licht en vrolijk en daarmee kon het contrast niet groter zijn met hoe ik dit jaar begonnen ben: in the pitch black.
En natuurlijk heb ik daarnaar teruggeblikt afgelopen week: naar wat me doorheen die duisternis terug naar het licht heeft geleid. Het antwoord is heel eenvoudig: rotsvast vertrouwen in de kracht van liefde, en alle principes volgens dewelke liefde werkt. Principes die ik met jullie de afgelopen maanden in de podcast heb gedeeld in de reeks 'A Crash Course in Miracles'.
Maar sinds ik een 15-tal jaar geleden herstelde van een eetstoornis, is mijn verjaardag ook telkens een beetje terugblikken naar dat moment: mijn wedergeboorte. Elk jaar opnieuw voel ik ongelofelijke dankbaarheid voor die net geen 20-jarige jonge vrouw die ik was en de moed die ze had om te vechten voor het leven. Maar ook voor de audacity (durf) die ze had om te stellen dat, als ze dan toch zou vechten voor dit leven; het zou zijn om echt te Leven. Niet om als een levensloze kwal mee te drijven op de stroming van wat iedereen doet terwijl het voor haar geen steek houdt.
En zo verrees in mij de ontembare vrouw. Zij die me hielp om heel doelbewust een leven te bouwen vanuit wat klopt voor mij en wat echt telt in het leven. Zij die me ook, op niet mis te verstane manier, blijft herinneren aan de sacred promise die ik toen, 15 jaar geleden met mezelf maakte: Let's live goddamnit.
Zonder haar geen verhuis naar Lissabon en vervolgens naar de zee. Zonder haar niet de ballen om neen te zeggen tegen jobs en plekken waar ik niet (langer) hoorde te zijn. Zonder haar geen boeken, praktijk of podcast. Zonder haar geen Nick. En zonder haar al helemaal geen Wolvin.
Dus is elk levensjaar dat ik mag vieren tevens een ode aan de moed van mijn 20-jarige zelf. En een dankbaar terugblikken op alles wat vanuit die moed en dat onwrikbare vertrouwen in liefde is gegroeid.
We all have two lives. The second one starts the moment you realize you only have one.
Zoiets. Intentioneel leven noemen ze dat. Het merg uit het bot van het leven zuigen. Je kostbare tijd, talenten en passies niet zomaar laten voorbijdrijven of door het raam gooien.
En dus wens ik jou, lieve Wolvin, als mijn verjaardagswens, een (meer) intentioneel leven toe. Ik maakte er een nieuwe podcast aflevering over met inzichten rond wat ons van een meer intentioneel leven weerhoudt, en strategieën om dat leven alsnog vorm te geven.
Ik verwijs in de podcast naar 'Walden' van Henry David Thoreau, 'Digital Minimalism' van Cal Newport en 'The Big Leap' van Gay Hendricks.
Ik verwijs ook naar het Wolvin webinar 'Reclaim your time' over time management en het webinar over financiële vrijheid met Sofie van The Selfmade Academy.
Hiermee hopend jou een loving kick in the butt te geven, en de nodige tools zodat je - zoals mijn missie met Wolvin is - kunt doen datgene waarvoor je hier gekomen bent. (In plaats van wat anderen, je mama of je man zouden willen dat je doet ;) )
Laat maar weten hoe dat loopt.
X
Nath