Wie mij op Instagram volgt heeft wellicht de idyllische story gezien van mezelf en onze oudste Gustin die afgelopen vrijdag na school en werk een rondje gingen rennen/fietsen (ik/hij) om het weekend in te zetten.
Wat je niet op dat filmpje zag is dat ik luttele minuten later mijn zoon in een wel heel dramatische uithaal van de straat moest trekken waarop hij was geslipt en gevallen nadat ik hem aanmaande om door het rode licht te fietsen omdat we in de verste verte op niemand moesten wachten en ik dus vrolijk was doorgejogd terwijl hij plichtsbewust bleef wachten. Terwijl ik hem meermaals toeriep alsnog door te rijden, vergat ik te specifiëren dat hij door het eerste, maar niet door het tweede licht mocht rijden, en moest ik hem vervolgens in volle vlucht ternauwernood onderscheppen van een jaywalking avontuur dat wel eens heel verkeerd had kunnen aflopen.
Toegegeven, not my brightest parenting moment. Maar als ik loop komt doorgaans een heel - laat ons misschien zelfs zeggen ietwat té - ongetemde versie van mezelf naar boven, die voluit weent (cfr. nieuwsbrief vorige week) en door rode lichten loopt als er niemand staat te wachten om zomaar iets te zeggen. Niet altijd ok, maar wel soms gewoon hoe het is.
En als we het dan toch over niet ok hebben, nadat ik mijn zoon ternauwernood van de rijbaan getrokken had, hoor ik een nijdige stem van aan de tramhalte mij het volgende roepen: "Ah ja, je moet dat ook maar niet doen he, door het rood rijden met je kind."
Echt. Neen maar echt, , de woede die ik toen voelde is wellicht de natte droom van elke psycholoog om te unpacken, maar geloof me, die kwam van diep. Je kent me als een zachte, liefdevolle, vredevolle en zelfs mildelijk conflictvermijdende persoon, maar de woede die toen in me ontvlamd werd bracht me er zelfs toe Mevrouwtje Ongevraagde Kritiek pardoes terug op haar plaats te zetten met een "'t is goed mevrouw, ik heb van u geen opvoedadvies nodig".
All of us, are all of it. Als je denkt dat jij geen woede in je hebt, you better think again. Je hebt misschien gewoon het geluk gehad dat de omstandigheden nog niet danig georkestreerd waren om op de juiste knopjes te duwen. Maar we hebben allemaal woede in ons. Net zoals we allemaal verdriet, jaloezie, onzekerheid en het hele spectrum aan schaduwkanten met ons meedragen. Denk maar niet dat jij daar de uitzondering in bent. En ik al zeker niet. Gewoon de boel even echt houden, zoals ik dat hier zo graag doe.
Een aantal dagen later ben ik onderweg om de kids op te pikken met mijn favoriete playlist stevig luid in de auto - opnieuw, lekker ongetemd. Terwijl ik mijn bocht maak steken twee voetgangers over (voor de volledigheid op een plek waar ze niet zouden moeten oversteken). Danig geschrokken door mijn aanwezigheid - hoewel ik me (voor een keer) perfect aan de snelheidsbeperking hield - doet de vrouw wilde tekens met haar armen als ware ik een verloren gelopen racepiloot in de schoolzone van de dorpskern tijdens de ochtendspits.
En weer. Daar was die woede weer. Heel even zag ik me uitstappen en die vrouw mijn gedacht (en mogelijks zelfs mijn linker) geven - BLESS my spirit guide for stopping me there. Maar het bleef nazinderen. Waarom word ik hier zo woedend van?
En weet je waar ik achter kwam? Beide vrouwen (niet toevallig vrouwen als je het mij vraagt trouwens), symboliseren de manier waarop er vaak met ongetemd leven en de ontembare vrouw wordt omgegaan: ze wordt bekritiseerd en geschaamd ('Slechte moeder jij!' 'Wilde chauffeur jij!' 'Uitbundige danser jij!') in de hoop haar zo terug in de rij te krijgen.
Het ongetemde in ons wordt/werd danig beschaamd en bekritiseerd totdat we met zijn allen braaf, niet storend, maar ook psychisch volledig verdord, in de pas lopen.
Het is de intergenerationele woede van zovele vrouwen voor mij die ik voelde, omdat aan elk van hen op zovele manieren verteld werd flink te zijn. Niet zo luid te spreken, niet zo buitensporig te dromen en niet zo veel te genieten.
Het is de woede die mijn overgrootmoeder moet hebben gevoeld toen ze geschaamd werd voor het feit dat ze haar droom najaagde en de Himalaya beklom als eerste Franse vrouw, en zo haar 7-koppige gezin voor 6 maanden achterliet in de jaren '50.
De woede om de schaamte en het schuldgevoel die een vrouw worden aangepraat, enkel en alleen omdat ze grootse dromen heeft.
Het is woede om de schaamte en de schuldgevoel van de vrouwen die ooit beschaamd werden omdat ze niet wilden huwen en geen kinderen wilden. Het is woede om de schaamte en kritiek die vrouwen tot op vandaag krijgen al ze vol hun vrouwelijkheid durven en willen omarmen.
Jij stoute meid jij. Flink zijn. Het is woede om de tyrannie van flink zijn. En de superioriteit waarmee de Tiny's in de wereld denken de wilde vrouw te mogen en kunnen terugfluiten.
Begrijp me niet verkeerd; niks, zelfs ongetemd leven niet, verantwoord roekeloos gedrag. Dus de episode met Gustin en hoe ik het daar als moeder aanpakte, was niet ok. Maar ongetemd leven, in haar meest pure vorm, is niet roekeloos. Het is rebels. En dat steekt de ogen uit van zij die zich al heel lang geleden, verzoend hebben met de kooi waarin ze werden opgesloten.
Dus die woede die ik voelde, dat is mijn levensmissie en die van Wolvin die vol geactiveerd werd: CUT IT OFF. Hou op met de wildheid van vrouwen weg te scheren zodat ze alleen maar liefelijk, politiek correct, beleefd en welgemanierd zijn.
There's no way to be happy in that life. En vooral, je kan niet in contact staan met je ziel als het niet in contact staat met je wilde zelf. En als je niet in contact staat met je ziel, kan je het werk niet doen waarvoor je hier gekomen bent.
Of je blijft in de kooi zitten en laat jezelf langzaam verdorren. Of we steken de boel in brand en rebelleren tegen de tyrannie van 'the good girl'.
Of om het op zijn Liz Gilbert's te zeggen: "you don't have to be a good girl to be a good person".
There. Now what do you say we burn this thing down?
X