“Jij bent een ssss. sssst. ommerik”, antwoordt mijn jongste zoon Maurice, nadat ik zonet de Cornetto uit zijn hand griste die hij uit de diepvries had gehaald. Het is negen uur ’s ochtends en we’re off to a flying start bedenk ik me. Ik voel me simultaan kwaad en wankel. Want 1) Is dat niet een beetje erg jong om je moeder uit maken?! En 2) Hij stottert. En dat drukt al mijn knoppen in. Het smelt mijn grote-mensen-pantser weg en herinnert me eraan hoe kwetsbaar we allemaal zijn op het einde van de dag.

En dat brengt me bij jou, lieve Bossy lezer. Want dat jij hier bent, betekent dat je this thing called life goed wil doen. Dat jij dit magazine leest betekent dat je een succesvol leven wil leiden. En dat is precies waar ik het over wil hebben: succes. Iedereen heeft er zijn eigen definitie voor. De mijne? Als je morgen echt zou begrijpen dat je fundamenteel vrij bent om te kiezen wat je met je leven doet; je leven er niet radicaal anders zou uitzien dan hoe het er vandaag uitziet. Met andere woorden, dat de keuzes die je maakt je verlangens weerspiegelen eerder dan je angst.
Wat dat met kwetsbaarheid te maken heeft vraag je? We moeten durven voelen, om te voelen wat we echt van dit leven willen. En dat is eng. Want je kunt niet selectief voelen, leerde ik onderweg. Dus om te voelen wat je wil, moet je ook de andere dingen voelen.
Zoals hoe fucking fragiel je wordt geconfronteerd met de mogelijkheid dat je kind de rest van zijn leven zal worstelen met taal en zich uitdrukken. (En dat met een spraakwaterval van een moeder, geloof me, the irony is not lost on me.)
Als succes vergt dat we durven voelen om te kunnen voelen wat we echt willen van dit leven, dan vergt het ook dat we durven keuzes maken. ‘Big balled decisions’, zoals we ze bij Wolvin noemen. En ook die vergen dat we kwetsbaar kunnen zijn. Want als we dan toch eerlijk zijn met elkaar: niemand weet ooit echt waar die beslissingen ons zullen brengen.
De eerste in een lange rij big balled decisions die ik nam, was zo’n 15 jaar terug toen ik herstelde van anorexia en begreep dat ik moest gaan beslissen of ik zou leven of niet. Ik koos voor leven. Maar, zo beloofde ik mezelf, als ik dan echt dat gevecht voor mijn leven aanga, dan ga ik léven. Dan ga ik smullen en overvloedig en ongeremd en zonder angst leven en graag zien en proeven en ontdekken. Geen bullshit regels meer over wat ik mag eten en wat niet, mag drinken of niet, mag denken en doen of niet, wie ik graag mag zien of niet, waar ik mag wonen of hoe ik moet moederen. Daar en dan begreep ik dat ik een keuze had, zoals we die op het einde van de dag allemaal hebben.
Heel lang zag dat er ‘in de ogen van de wereld’ allesbehalve succesvol uit. Maar voor mij was het toen al een succes. Want ik leefde de belofte die ik mezelf had gemaakt. Intussen zijn we 15 jaar verder en spreken mensen me aan op mijn ‘professioneel succes,’ en ik voel mezelf glimlachen.
Ja, ik heb een goed draaiende praktijk, heb mijn droom om auteur te worden verwezenlijkt en ben de bezieler van Wolvin. Maar eerlijk, ik voel me niet per se succesvoller dan 10 jaar geleden toen ik als lerares Frans na de uren met mijn kite naar zee toe wandelde. En mocht mijn ‘succes ‘ me morgen worden ontnomen, dan zal ik blijven kiezen en leven vanuit mijn hart en me net zo voldaan voelen.
En dus, lieve lezer, wil ik je aanmoedigen, om te durven voelen wat klopt in jouw leven, en wat niet meer klopt. Ik wil je uitnodigen om de bullshit te benoemen en vol in je waarheid te gaan staan. Ik wil je zeggen dat je vrij bent om te kiezen wat je met dat waardevolle ding dat jouw levensadem is, doet, en dat je dat morgen of volgende week of volgend jaar mag herzien.
Up & at ‘em,
Nath
Comments