Schooljaar 2021. Week 2. (Vorige week dus, voor de wakkere willy's onder ons).
Mijn zoon Maurice draagt de opgestapelde vermoeidheid van een eerste volle schoolweek met zich mee (we zijn intussen donderdagochtend) en wordt, zoals alleen kleuters dat kunnen, buitengewoon tegendraads. Als in, alles wat ik vraag niet of omgekeerd doen.
Dus tegen de tijd dat ik dat mannetje in zijn autostoel wil vastklikken ben ik een tikkende tijdsbom. 'Rode voelsprietjes' dekken al lang de lading niet meer.
En dan beslist-ie om zich nog maar eens uit de autostoel te laten glijden naar precies dat plekje op de grond voor de passagierszetel waar ik nét niet aankan zonder mijn rug te twisten in een hoek waarvan jij en ik weten dat-ie niet getwist hoort te worden. En al zeker niet voor een strak-als-een--string-gestresste moeder van twee.
En dan barst de bom. Ik begin te roepen. Blaffen eerder. In een wanhopige poging eindelijk stilte, rust en voorspelbaarheid te krijgen. Hetgeen werkt. Gedurende een minuut of twee. Waarop dan mijn beide zonen beginnen te huilen. En ik, stiekem mee met hen.
NOT my brightest moment. En hoewel ik zou willen zeggen dat dit een grote uitzondering is, klopt het niet. Al gebeurt het minder vaak, het gebeurt meer als ik zou willen.
Gelukkig heb ik geleerd dat herstel belangrijker is, dan trauma of kwetsuren ten allen koste te proberen voorkomen - maar dat is een topic voor een ander moment.
Mijn punt is, als we eerlijk zijn met onszelf hebben we allemaal momenten waarop we onszelf helemaal verliezen. Waarop de angst te groot en te waarschijnlijk lijkt, de stress te intens en het verdriet te overweldigend. Onszelf uit die staat van zijn halen is niet altijd evident; maar ik heb één vraag ontdekt die daar ongelofelijk in helpt.
In een documentaire over een hedendaagse christelijke gemeenschap zag ik ooit op de muur van de refter in grote letters deze vraag staan: "What would Jesus do?"
Potsierlijk katholiekerig, I know, maar de structuur van de vraag is waar het hem echt om draait. Want Jesus kan je vervangen door whatever works for you. Zo stel ik mezelf bijvoorbeeld vaak de vraag "What would Eckhart (Tolle) do?" En dat is doorgaans niet als een wildeman staan blaffen op zijn kids.
Maar ook 'Wat zou een wolvin doen?" bijvoorbeeld. En ook dat is meestal geen vorm van zelfdestructief gepieker over of ze dit of dat nu wel zou eten of niet; en of ze nu wel of geen goeie moeder is.
De vraag 'Wat zou .... doen?' kan je helemaal personaliseren tot de krachtigste vraag om jezelf te stellen. Vul in met wie/wat werkt voor jou. Voor sommigen is het een spirituele leraar, voor anderen is het je moeder, je overleden grootmoeder, een rolmodel waar je naar opkijkt, een dier, ...
Wie je op de stippellijntjes invult maakt eigenlijk niet uit. Maar wel dat je je die vraag stelt, en zo in contact komt met het meest krachtige stuk in jezelf.
Want het zalige is: je hebt altijd een antwoord op deze vraag. Precies het antwoord dat je op dat moment nodig hebt om je te herinneren wie je echt bent.
Dus daar heb je het. What would Jesus do?
Give 'em all you've got pack,
X
Nath
Comments