Temidden een maatschappelijk discours dat steeds meer verhit en zwart-wit geraakt zat ik deze middag even neer en stelde me de vraag wat is Wolvin nu echt? Waarvoor staat het, en vooral waarvoor staat het niet? En met het risico om op een aantal tenen te trappen, wil ik toch de tekst delen die me kwam, en aanvoelde als een soort Wolvin manifesto. We hebben te kiezen wie we willen zijn in de wereld, hoe we willen opdagen en hoe niet. En meestal is dat een oefening die we opnieuw en opnieuw moeten doen. Want als we die invulling niet proactief zelf geven, doen anderen het voor ons. En dan worden wij, de rollen de wie spelen of de projecten die we opzetten niet langer echt de onze, maar wat anderen willen dat ze zijn.
Dus hier is wat ik geloof, waarvan ik overtuigd ben, en how we roll bij Wolvin.
Ik geloof dat women empowerment tegelijk men empowerment betekent. Dus neen, on Fridays we don’t smash the patriarchy. Omdat ik niet geloof in zwart-wit. Eerder in slimme, doordachte, genuanceerde en collaboratieve oplossingen.
Ik geloof dat niemand helemaal slachtoffer is. Uitgenomen kinderen. En dat, hoe heftig de zaken die we hebben meegemaakt ook zijn; het nu onze zaken zijn en dus nu onze verantwoordelijkheid om de shit die ons is doorgegeven om te zetten in kracht en bigballed decisions.
En net zoals ik geloof dat de kracht van yin en yang (vrouw en man) uiteindelijk in hun eenheid ligt, geloof ik in de kracht van westerse en oosterse geneeskunde samen. Niet het één tegen het ander. Niet tegen Westerse geneeskunde, maar beide laten samensmelten en zo naar een 1+1=3 gaan.
Ik geloof niet bijvoorbeeld dat het beter of meer verlicht of spiritueler is om thuis te bevallen of zonder verdoving.
Wolvin is een plek waar we op het einde van de dag beseffen dat niets ons zal redden behalve onze eigen persoonlijke groei. Niet ons voedingspatroon, niet de supplementen die we nemen, niet de manier waarop we bevallen, moederen of gemoederd werden; niet onze partner, niet ons werk en niet de vorm van ons lichaam. Geen van deze zaken is finaal verantwoordelijk voor ons geluk. Onze mindset, de verantwoordelijkheid die we nemen over onze eigen gedachtes en handelingen, is op het einde van de dag, hetgeen wat de mate van ons geluk en ons gevoel van slagen bepaalt.
En dus is Wolvin geen roedel waarin we oeverloos stilstaan bij hoe fucked up bepaalde dingen zijn (geweest). Of hoe zwaar het allemaal niet is en hoezeer de planeet naar de knoppen gaat.
Het is een plek waar vrouwen elkaar herinneren aan hoe krachtig ze zijn als ze de bullshit loslaten die hen werd verteld: dat gezond zijn er alleen maar slank kan uitzien; dat een goede moeder nooit eens haar geduld verliest, dat een succesvol leven er één is waarin alles in balans is, puur is en politiek correct, en dat de mensen rondom ons er zijn om onze behoeftes te vervullen.
We begrijpen dat wij als volwassen vrouwen op het einde van de rit verantwoordelijk zijn voor onze behoeftes, dromen en verlangens. En we zijn niet te verlegen om uit te spreken wat we willen of nodig hebben; terwijl we tegelijk begrijpen dat niemand ons iets verschuldigd is.
Want zoals wij zelf fundamenteel vrij zijn, zijn anderen in ons leven dat ook. En dat betekent dat anderen vrij zijn om onze vragen te beantwoorden met ‘ja’ of ‘neen’, zonder dat we dat persoonlijk gaan nemen of er onze shit bij verliezen. Het betekent dat anderen vrij zijn om te komen en gaan en doen en laten zoals zij nodig hebben – of wij dat dan begrijpen of leuk vinden of niet.
Want in de woorden van Caroline Myss, “that’s a really good climate to live in”.
En hoe mooi dat op papier ook kan klinken; dat vraagt verdorie veel persoonlijke groei. Het vraagt dat we volwassen worden en beroep doen op de echte kracht van de Wolvin in ons.
En tenslotte, om toch maar bij Caroline Myss te blijven; bij Wolvin is er geen plaats voor wat zij ‘woundology’ noemt: het eindeloze knuffelen van onze pijn, teleurstellingen of trauma’s. Ja, we erkennen wat we hebben doorgemaakt. En we erkennen tegelijk onze kracht én verantwoordelijkheid om te groeien voorbij de uitdagingen die op ons pad kwamen.
Woundology is het aangrijpen van onze pijn, teleurstellingen en ‘childhood programming’ als een excuus om niet meer vol op te dagen voor onszelf of anderen. Het wordt een voorwendsel om te weinig verantwoordelijkheid voor onszelf, ons leven en onze handelingen op te nemen, want we hebben zoveel pijn of zijn zo teleurgesteld geweest of het is zo lastig of we zijn ‘al zo oud’ en – onuitgesproken – nu hebben we het recht om die teleurstelling uit te werken op anderen, het universum of de wereld want wij hebben niet gekregen waar we van droomden als kind.
Dit is niet how we roll bij Wolvin. Want dit is niet wat de wereld vandaag nodig heeft.
Wat ik geloof is dat de wereld dringend vrouwen nodig heeft, die minder begaan zijn met hun eigen perfectionisme, en meer met hoe ze, ondanks hun imperfecties van dienst kunnen zijn? Hoe elk van ons haar eigen krachten, talenten, verlangens en dromen kan inzetten om hier te komen doen wat ze te doen heeft.
If that’s your mojo, dan is Wolvin de plek voor jou. Want als er één iets is wat ik als de missie van Wolvin beschouw, is het wel vrouwen echt in hun kracht zetten, zodat zij op hun beurt kunnen doen wat ze hier te doen hebben.
Er zal altijd wel een excuus zijn om dat (nog) niet te doen. Geen tijd, geen ruimte, geen energie, geen geld, teveel pijn, te weinig steun of te weinig zelfvertrouwen.
De Wolvin is de vrouw die zegt: wat kan ik doen met wat ik heb? In plaats van te focussen op alles wat ontbreekt. En zo, niet bang is to be seen starting small. Niet bang is om op haar gezicht te gaan. En niet bang is om in haar waarheid te staan.
Dit is mijn waarheid. En het is how we roll bij Wolvin. En nu ik dat zo allemaal van me heb afgeschreven denk ik, JEZUS wat voelt het goed om dat even opnieuw scherp te stellen. En hoop ik dat jij binnenkort hetzelfde doet.
Up & at ‘em & keep me posted pack,
X
Nath
Opmerkingen