Ken je die quote "fall is about to show you how lovely it is to let go"?
Wel. Excuse my french maar wat een lulkoek. Eerlijk? Er is niets 'lovely' aan loslaten. Echt niet. Of toch niet voor mij. Voor mij is het een doorgaans onelegant affaire van wanhopig blijven vastklampen aan een touw terwijl de stroom je er zo hard probeert van los te krijgen dat je wangen wijd open gaan hangen en je op het nippertje aan de verdrinkingsdood ontsnapt.
Zoiets.
Absoluut niet lovely, meestal.
En toch. Toch is het zo'n belangrijke vaardigheid in het vormgeven van een vrij, ongetemd leven.
Stel je de vraag wie je zou zijn en wat je zou doen als je niemand iets te bewijzen had? Met andere woorden, hoe zou je je leven leiden als je de ex die je jaren geleden dumpte niet probeerde te bewijzen welke kans hij gemist heeft? Wie zou je zijn als je de toestemming, bevestiging of het applaus van mama of papa niet meer nodig had? Wie zou je zijn als je niet stiekem nog probeerde de leraar uit het 3e middelbaar te bewijzen hoe fout ie zat toen ie zei dat je nooit ergens zou geraken in het leven?
Hoe snel en hoe vaak zijn beslissingen in ons leven heel onbewust gebaseerd op dat soort oude pijn. Op het 'proving wrong' van iemand die misschien al jaren niet meer in je leven is, en wellicht zelfs niet meer echt aan je denkt? Het is een vorm van wraak, spiritueel gesproken. Een vorm van getting even with. Van hem/haar/hen te bewijzen hoe fout ze waren. Alsof jouw succes of geluk dat van hen op één of andere manier minder maakt.
En toch. Als we niet opletten zijn een groot deel van onze keuzes op één of meerdere oude pijnen gestoeld.
Caroline Myss noemt ze ankers. Het zijn personen en/of ervaringen die ons in het verleden verankeren. Het is gewicht dat we meedragen. En hoe groter dat gewicht is, hoe groter ons gewacht wordt op dat echte geluk en vooral de vrijheid waar we naar op zoek zijn.
Want het grappige is, ergens is het alsof we die personen uit ons verleden die we niet kunnen vergeven, gevangen houden in onze psyche. Alleen zijn wij de wachter, de cipier van dienst en dus net zo onvrij als hen, want we moeten de wacht houden voor de cel.
En dus stel je opnieuw, en regelmatig de vraag, hoe anders je leven eruit zou zien, mocht je niemand iets te bewijzen hebben? Wat zou je anders doen, zeggen of dragen?
En stap dan stilaan in die versie van jezelf. Dàt is hoe je de ankers in het verleden losmaakt, en de toekomst bevrijd om de plek te worden waarin je echt jouw leven leidt; op jouw termen.
Hoe meer gewicht, hoe meer gewacht. Met andere woorden, hoe meer en zwaarder je ankers, hoe langer je jouw hoogste geluk uitstelt.
Deze mantra mag je gerust even lenen, terwijl je verder headfirst en vol vanuit dit thema de herfst induikt.
up & at 'em pack,
X
Nath