Tegenwoordig, ontdekte ik onlangs, wordt er nogal gepreach'ed om geen doelen of goeie voornemens meer te stellen. Well I'm not one of those people.
Neen, in tegenstelling tot wat ik tegenwoordig op sociale media zie passeren, vind ik doelen en goeie voornemens niet 2019 en vind ik het niet 'hip & happening' om gewoon niets te wensen of willen voor jezelf aan het begin van het nieuwe jaar.
Want guess where you're going if you have no destination? That's right Brenda, no where. And guess what that makes you feel like? That's right, it feels like bLAH.
Ons diepste geluk en gevoel van tevredenheid komen uit groei - op welk vlak dan ook in ons leven (misschien wil je vooruit in je carrière, je conditie op peil krijgen, misschien wil je positiever in het leven staan, meer plezier beleven met je kids, meer tijd doorbrengen met je girlgang, een nieuwe taal leren, eindelijk die reis maken waar je al zo lang van droomt, ...) Wat het ook is; als je maar het gevoel hebt dat je leven leuker wordt, op vlakken die ertoe doen voor jou.
Dus neen, doelen stellen is niet 2019. En neen, het is geen zelfliefde om niet ambitieus te zijn voor jezelf. Je kunt heel goed jezelf onvoorwaardelijk graag zien én vooruit willen.
Het enige wat ons afhoudt van het stellen van ambitieuze doelen is angst. En angst hebben we voor 3 grote soorten pijn, leerde ik onlangs van Brendon Burchard:
UITKOMSTPIJN: Wat als het niet lukt? Wat als ik ge-wel-dig op mijn gezicht ga (en iedereen dat ziet)? Wat als niemand het leest of niemand luistert? De grote fout die we daarin maken is dat we denken dat het om het resultaat en de uitkomst gaat, meer dan dat het om het proces gaat. Zoals ik zo vaak herhaal, onze dromen en doelen dienen niet per se om ze te bereiken of om wat we ermee bereiken; maar om de persoon die we worden in het proces van ze vorm te geven. Sis, it's not up to you to know or figure out what should become of your dreams. It's up to you to show up fully for them with all you've got and in doing that, to become everything you were created to be.
PROCESPIJN: Het zal te lastig zijn, te moeilijk, te veel vergen van mij (en/of mijn omgeving). Maw, we zijn bang voor wat het najagen van onze doelen en dromen ons zal kosten. Maar wat kost het je om het niet te doen? En hoe pijnlijk is het, om volgend jaar stiekem nog steeds hetzelfde te willen voor je leven?
VERLIESPIJN: de angst voor het verlies van zekerheid, identiteit, bepaalde personen, een bepaald comfort, aansluiting bij een bepaalde groep mensen, ... dat mogelijks komt als we vol voor onze doelen en dromen gaan Eentje die daarin vaak voorkomt is dat we ons kleinhouden uit angst om boven anderen uit te stijgen en alleen te komen staan. Alsof er niemand leuks te vinden valt, in het volgende level van je leven?! En tegelijk, de wijsheid van de oude vrouw leert ons, dat er vaak iets moet sterven voor er iets nieuws kan komen. En dat de ontembare vrouw die duisternis kan omarmen en ruimte geven. Leven en dood zijn twee zijden van eenzelfde munt. Zoals destructie en vooruitgang dat zijn. Dus ja, jouw groei zal pijn, verandering en een zekere vorm van dood of einde betekenen. That's the way of nature. But your momma didn't scream you into this world just so you could silence yourself and play small, now did she?
Dus wat is het, dat jij stiekem wil voor jezelf dit jaar? In welke categorie zit de angst die je ervan weerhoudt? En laat je, in 2022 nog steeds angst aan het stuur zitten, of zet je hem eindelijk achteraan in de babystoel - of beter nog, in de skibak op het dak?
Want als je het mij vraagt, is het vooral dat, wat heel erg 2019 is, angst laten sturen in plaats van feeling the fear and doing it anyway.
Up & at 'em pack,
Nath.