Dus. Zat ik onlangs één van die heerlijke vrouwen die ik coach te coachen, en wat ik haar wilde laten zien is hoe prachtig ze eigenlijk gewoon al is. Hoe heerlijk die kleine quirks in haar persoonlijkheid haar maken, zoals dat ze eindeloos kan dralen bij kleine esthetische details en dat voor haar, aan afspreken met mensen een hele mental game aan organisatie en preps voorafgaat (Team HSP anyone?).
Soit. Dat wilde ik haar dus laten zien. En zoals dat wel vaker gebeurt als ik aan het coachen ben, kreeg ik plots een download: een beeld, een inzicht of een zin, waarvan ik denk WHO MAKES THAT SHIT UP 'cause it sure as hell ain't me.
En dus zeg ik haar "eigenlijk zou ik je willen vergelijken met een beschermd monument," en terwijl ik me dat hoor zeggen denk ik "HEB IK HAAR NU JUIST MET EEN BESCHERMD MONUMENT VERGELEKEN?!".
Like, ok, ze zit in architectuur en zo, dus de metafoor is een beetje treffend, maar ook; ze is een jonge moeder in de fleur van haar leven die misschien niet wil vergeleken worden met een façade die een facelift nodig heeft?!
Hoe dan ook, het was eruit, het kalf was verdronken en ik kon er maar het beste van maken.
Maar ergens, blijf ik het ook een hele goeie metafoor vinden.
Zie je, de valkuil op het pad van persoonlijke groei, is dat je zodanig bezig bent met 'de beste versie van jezelf te worden', dat je uit het oog verliest hoe heerlijk we in onze meest authentieke versie wel niet zijn.
En dus is het zoals alles in het leven: een kwestie van balans. Ja, je mag en je wil groeien, want evolutie is the way of nature. Maar tegelijk wil je ook omarmen en vieren de manier waarop je gewoon bent; met al je kleuren van de regenboog. En dat is iets wat we niet uit het oog mogen en willen verliezen. Het staat ook centraal in de missie van Wolvin: vrouwen er vooral aan herinneren hoe heerlijk en prachtig ze zijn, als ze gewoon zijn. En hoe krachtig we worden als we dat herinneren en daarin stappen.
En dus is het toch een beetje zoals een beschermd monument, waar het hele idee erin bestaat om het gebouw te restaureren, zodat het kan blijven verder bestaan, maar niet - NOOIT - zonder aan de karakteristieke eigenschappen van het gebouw te komen. Net om die karakteristieke eigenschappen die dat gebouw zo mooi maken, intact te laten. Omdat we begrijpen dat daar de schoonheid zit.
En dus zou ik eigenlijk, elk van ons wilde vrouwen, willen vergelijken met een beschermd monument. (THAT'S RIGHT BRENDA, I JUST WENT FOR IT)
Want ja, we willen onszelf blijven restaureren, door geïnspireerd te worden door elkaar en onze verhalen, en nieuwe inzichten en tools aan te leren. Maar niet per se om onszelf te veranderen. Wel, om onze eigenheid nog meer te bewaren, beschermen en in de verf te zetten.
Dat is hoe ik het zie, en dat is waar Wolvin voor staat.
Up & at 'em pack!
X
Nath.
CEW