Ok. Dus ik zou hier de hardball kunnen uithangen en jullie vertellen dat ik toch al niet op de award voor beste podcast van Sustainable Family gehoopt had en dat ik dus eigenlijk niet ontgoocheld ben; maar dat ga ik niet doen.
Ik ga dat niet doen omdat ik jullie van in het begin beloofd heb een eerlijke rit te rennen en transparant te zijn, over mijn successen en verliezen. We hebben genoeg 'succesvolle eindproducten' en te weinig mensen die 'the messy middle' tonen onderweg naar het vormgeven van hun dromen en doelen.
Ik ga het niet doen omdat ik weet dat elk van jullie die me leest met een droom of doel voor haarzelf zit, en ergens onderweg onvermijdelijk ook tegenslag zal kennen of heeft gekend. En dat dit stuk dan misschien kan helpen, of op zijn minst kan helpen normaliseren.
De weg naar het vormgeven van je dromen is geplaveid met ontgoocheling, falen, twijfel en ei-zo-na opgeven. Dus welcome to the club.
Nee, ik ga niet hardballen en doen alsof ik niet teleurgesteld ben dat ik de award niet heb gewonnen gisterenavond (en zelfs de top 3 niet haalde). Ik ben wel teleurgesteld en eigenlijk, elk van jullie die leest en stemde wellicht mee met mij.
Tuurlijk, wist ik rationeel wel dat het een long shot was. Maar ik zou liegen als ik zei dat ik niet had gehoopt op en gebeden voor een wonder.
En dat is inzicht 1 die ik hieruit meeneem: onze ratio en onze emotie zijn twee verschillende dingen. Je kunt jezelf rationeel allerlei dingen vertellen die ook wel kloppen: dat het een long shot was bijvoorbeeld, dat de erkenning om tussen de finalisten te staan al een heel knappe prestatie is, en dat het toch heel veel zichtbaarheid gegeven heeft aan Wolvin in dat amper eerst jaar van haar bestaan.
Maar dat verandert niet dat je emotie, als je daar helemaal opgetut, met het hart bonzend in de keel hoort dat je niet wint, er één is van teleurstelling. En dat is ok.
Ook. Dat hoezeer je alles rationeel kunt plaatsen, onvermijdelijk de saboteur in je begint te fluisteren dat het misschien allemaal geen zin heeft? Dat je jezelf blaasjes hebt wijsgemaakt over wat mogelijk is voor jou. "Wat is het punt van al je grote dromen als je zelfs een simpele award niet kunt winnen?". "Zit de wereld wel echt te wachten op de boodschap van Wolvin?" en ga zo maar door.
Ook daar, uiteraard weet ik rationeel dat al die dingen kletskoek zijn en no way dat ik ga stoppen of mezelf in twijfel trekken. Maar, die beweging in je psyche, de saboteur die in een teleurstelling de uitgelezen kans ziet om wat brandvloeistof te gooien op het smeulende vuurtje van angst en onzekerheid die we elk van ons in ons hebben, die is onvermijdelijk bij tegenslag of teleurstelling. Het is niet eens persoonlijk. Het is archetypisch: teleurstelling triggert twijfel en doet wankelen.
En daar ligt dan net de ongelofelijke opportuniteit in dit soort situaties. Een slechte dag voor het ego is een goeie dag voor de ziel. Het is in die tegenslagen dat we aan onszelf (en de mensen rondom ons) echt tonen waarvan we gemaakt zijn en hoezeer we bereid zijn te vechten voor onze dromen en aspiraties. Teleurstellingen aannemen als extra motivator om vol voor je dromen te gaan, is als heavy-weight lifting in de training die het leven is.
Maar dat gaat niet vanzelf; en daarin spelen onze routines een sleutelrol. Als je denkt dat ik vandaag vol inherente motivatie en goesting aan het beitelen ben gegaan met Wolvin dan heb je het goed mis. Maar wat ik wel heb, is een intussen bulletproof ochtendroutine waar ik niet meer van afwijk. Dus ging ik schrijven in mijn dagboek vanochtend, over de ontgoocheling en wat me dat leert. Ging ik lezen in mijn huidige inspiratieboek 'The Everyday Hero Manifesto' van Robin Sharma en ging ik me 20 mins in het zweet werken, nog voor ik eender wat anders deed.
Routines heb je niet nodig op de dagen dat je awards wint. Dan word je gedragen door de heerlijke roes van succes en overwinning. Routines heb je nodig op de dagen waar het laagste in jou loeihard roept dat het allemaal geen zin heeft.
Op die dagen zijn de routines de dingen die het verschil maken tussen groei of terugval. Op die dagen teer je op de investering die je weken- misschien maanden- of zelfs jarenlang hebt gemaakt, van elke dag opdagen voor jezelf, zodat de routines die je helpen een heerlijk wild en legendarisch leven vorm te geven, net zo vanzelfsprekend zijn als je tanden poetsen 's ochtends. En dat maakt dan weer het verschil tussen blijven gaan of opgeven. En op het einde van de rit, is dat alles, want de enige race die je verliest, is degene die je opgeeft.
Dus of ik voor de volgende award-uiteiking weer helemaal opgetut en hoopvol kom opdagen? You bet your bottom dollar Brenda. Want dit is hoe ik het leven wil leiden: full-on, niet gedempt, niet gecensureerd, met het hart wide-open en met los ovarios in de hand.
En ik hoop heel erg, dat dat ook geldt voor jou.
Liefs,
Nath